Хуурын Эгшгэн дэхь Эх Орон

Морин хуурын тансаг аялгуу сонорыг минь мялаан дуурсан ахуйд, алс тэртээхь тєрсєн нутгийн минь цэнхэр бараа нvдэнд vзэгдэх шиг. Эх захгvй vргэлжлэх нvд алдам тал, ээрэм говийн амин сvнс алтан элс, хєхрєн дуниартах хєвч тайга, нэг ойртон нэг холдон vзэгдэх айлын бараа, анир чимээгvйг цочоон дуурсах ажнай xvлгийн туурайн тєвєргєєн… Эл бодол сэтгэлийн минь эмзэг утcыг хєндєж, далдхан гунигийг минь хєглєнє.

Алтан дэлхийн алга дарам зай нь Миний МОНГОЛ ажгуу. Аль нэг єєр газар биш тэр л ерєєлт нутагт тєрсєндєє би юyтай азтай, юyтай хувьтай. Єєр хаанаас би тэнгэрийн хаяанаас нvvгэлтэх нємєрт уулсыг, ижилдээ тэмvvлэн гvйх шандаст хvлгийг, аргалын утаа vнэртcэн хєдєє нутгийг, тvг тvмэн одод анивчсан хєх тэнгэрийг олох юм бэ!

Хoёрхєн чавхдсандаа хорвоог багтаасан хуурын эгшиг дуурссаар, нутгийн тухай бодлыг минь уянгын мянган саглаасаараа хєвєрдсєєp, xацар даган сувдан хэлхээ доошлоход, уг бодол улам лавширсаар... Хvн гэдэг унасан газартайгаа хvйн холбоотой тєрдєг ажгуу. Бvдэрч явахад ээжийн минь зовлонг нимгэлэн нутгийн минь тэнгэр уйлдаг гэнэм, бадарч явахад ээжийн минь баярыг зузаалан нутгийн минь нар мишээдэг гэнэм.

Yvр цайж энтээх уулын оройд єглєєн нарны улбар туяа татахад, хєдєєгийн шимт хєндий нvдний ємнє буй байдлаараа дурайж, зураач байсансан бол тэр л vзэсгэлэнг бийрийн уран vзvvрт шившин шившин урлахыг би хvснэ, найрагч байсансан бол тэр л агшинг vгийн шидэнд шимтэн шимтэн шvлгийн шаданд мєнхлєхийг би хvснэ.

Уртын сайхан дууны нь vг бvрт нь уужим сэтгэлт ардын минь ухааны охь шингэсэн гэлтэй, хуурын гайхам аялгууны нь татлага бvрт санаа нь сvv ардын минь уярлын эгшиглэн хургасан гэлтэй.


Хєвєєнд нь тоглох явсан хєгжєєнт горхины дэргэд очиход багын минь дvрийг мандал дээрээ тонгочуулан наадсаар, ар араасаа харгиaтах урсгал нь аван одвой. Хажууханд хєл нvцгэн балчир нас минь єнгийн чулуу тvvж борхон нvднээсээ инээмсэглэл сацраан эргэн тойрноо анзаарах сєгєєгvй тоглон явна.
Морин дэл дээр онгиргон явахад минь сэвлэгийг минь сэврээж магнайг минь илсэн цэнхэр салхи нь тэр л янзаараа тєрсєн нутгийн минь танил vнэрийг тэртээ холоос єртєєлєн авчирч, унаган хvvгйинхээ хацрыг vнсэнэ.

Тэнгэрлэг хуурын аялгуу бvхий сэтгэлийг минь эзэмдэхэд “Олны дунд нэрээ бодож яваарай” гэсэн нємєртэй сайхан аавын минь vг бодогдоно, “Эзэн хичээвэл заяа хичээдэг юм шvv. эргэж ирэхэд нь нєгєє хацрыг нь vнсьe” гээд зєв хацрыг минь энхрийлэн vнссэн ачлал vлэмж ээжийн минь хоолой сонсогдох шиг. Тvшиг болсон ижий аав минь vгvйсэн бол тэнгэрийн доор би гэдэг хvн хэний євєрт хоргодож, хэний энгэрт эрхлэхсэн билээ, хэний vгээр шавхуурдуулж, дараа нь хэндээ тунин уйлахсан билээ.

Ханиндаа хонинд явж, хааяа нэгхэн нийлж дарвихдаа их л бол хуруу гарган айраг уудаг, хєдєєгийн хэдэн найзуудын минь дотно тєрх нvдний ємнvvр тодрон ирнэ. “Дараа зун завал ирээрэй, чадахгvй бол захиа бичээрэй” хэмээцгээн ажилд боргошсон гараараа гарыг минь атгацгааж байсан нь саяхан мэт тод. Яг л хєдєє шигээ эгэл боргил бас элэгсэг найрсгийн туйл тэднийгээ vгvйлэхгvй байж яахин чадна.


Мєнєєх яруу зэмсгийн усгал дуун бодлын гvнд шуранхайлахад, єнєєх далдын гэгээн дурьтгалууд сэтгэлийн гvнд амилна.
Ногооны униар дуниатрcан унаган нутгийн хєндий, нараа эцээн цэлийсэн цэлмэг хєх тэнгэр, vvлс сандаачин зvмбэрлэсэн бараат их уулс, vлэмж ихийг єгvvлсэн єтєл буурал салхи. Би, та бvгдийн хэлтэрхий. Хал нь гаднаа ч хайр нь дотроо амьд хоёр бурхан минь, ханилж явахад нєєлєгтэй хєдєєгийн хэдэн андууд минь, учирлахын элгэнд эгшиглэх ардын сайхан дуу минь, уудам талаараа харгиaтах урсгал сэргэлэн гол минь. Би, та бvгдийн тасархай. ЭХ ОРОН минь, таны эмгэнэл минийх, таны бахархал минийх, би тантайгаа хvйгээр холбоотой. Тийм ч болохоор тэртээ холын, алс холын ЭХ НУТАГ минь чанх дэргэд ирж, хуурын мяндсан эгшгээрээ атгахан зvрхэнд минь тэр чигээрээ, буй чигээрээ багтдаг бизээ.

2004 оны 10 сарын 20, 04 цаг 09 минут
Анкара
H. Байгалмаа